"Κάθαρση με τόλμη και γοητεία"

Ο Μανώλης Δεστούνης με εκλεκτούς συναδέλφους και συνεργάτες σε απολαυστικά νούμερα, παρλάτες, σάτιρα και τραγούδια. Κείμενα και μουσική του Μ. Δεστούνη.

Ημέρα του Ηθοποιού 2007...

Από την Ημέρα του Ηθοποιού 2007 Λίγο UP όλα...

Ο Μανώλης Δεστούνης σε δυο απολαυστικά νούμερα από την γιορτή της Ημέρας του ηθοποιού το 2007 (Λίγο UP όλα). Πραγματικά συγκλονιστικός!

Ενθουσιώδεις κριτικές για την 'Αμυγδαλιά' και τον Μανώλη Δεστούνη

Απόσπασμα από όσα έγραψε στο άρθρο του ο κ. Τηλέμαχος Μαράτος, στην Εστία, 29.12.2012 που αφορούσε την παράσταση στις 22.12 σε μια ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα και στην οποία είχαν παρευρεθεί επίλεκτα μέλη της δημοσιογραφίας, της πολιτικής και του πνεύματος και ειδικά της εφημερίδας Εστία. 
«(…) Εάν τη συγκέντρωση στο Θέατρο Παραμυθίας κάλυπτε κοσμικογράφος θα ερχόταν σε δύσκολη θέση να αναφέρει τα «ονόματα» χωρίς να παραλείψει πασίγνωστους και σημαντικούς. Ούτως ή άλλως όμως η συγκέντρωση δεν ήταν κοσμική. Απόντες οι επιδειξίες ‘δήθεν’ του ημικόσμου που γεμίζουν –και αγοράζουν – τα περιοδικά που γράφονται και διαβάζονται από τους ίδιους και τις κομμώτριες με ικανοποίηση. Το ‘κοινό’ ήταν όλοι καλεσμένοι από την ‘Εστία’ και όλοι αρθρογράφοι και συνεργάτες. Μέσα στο κρύο ήρθαν όλοι πρόθυμοι και καλοδιάθετοι – γνωστοί και φίλοι μεταξύ τους άλλωστε – και γέμισαν την αίθουσα ασφυκτικά.

            Η παράσταση έχει σχολιασθεί αρκετά σε άλλες στήλες. Ο λόγος που επελέγη από την ‘Εστία’ ήταν για να τιμήσει την μνήμη του γλυκού, λυρικού ποιητή Δροσίνη πού ήταν ο ίδιος ιδρυτής της εφημερίδας. Αυτό το κείμενο δεν έχει θέση θεατρικής κριτικής. Απλά πρέπει –ειλικρινώς – να γράψω, ότι η βραδιά πέρασε ευχάριστα. Γρήγορα περάσαμε στην εποχή και την παρουσίαση της ζωής του συμπαθέστατου ποιητή, τόσο διαφορετική από αυτό που βλέπαμε έξω από το θέατρο. Το κείμενο και η εκφορά του λόγου βοήθησε αλλά και η φυσική ομοιότης του πρωταγωνιστή Μανώλη Δεστούνη και ο εκφραστικός του τρόπος. Είμαι βέβαιος ότι –ιδίως οι παλαιότεροι – συγκινήθηκαν σε μερικές στιγμές (…)»

Το άρθρο του κύριου Κ.Α. Οικονόμου με τίτλο Μια βραδυά στο κέντρο της Αθήνας από το ίδιο φ. της εφημερίδας: 
«Ήταν μια βραδυά μεστή αναμνήσεων, συγκινήσεων και κυρίως ελπιδοφόρος. Διαπερνούσε την ατμόσφαιρα και κυριαρχούσε η σεμνότης και η ήρεμη αποφασιστικότης που ξεπηδάει από τη βαθειά πεποίθηση σε άλλες αξίες και η τόλμη της εφαρμογής των στην καθημερινότητα με συνέπεια και ανεξάρτητα των εμποδίων που παρουσιάζονται στη διαδρομή.

            Είναι χαρακτηριστικό το ύφος των τρόπων και της επικοινωνίας στις περιπτώσεις αυτές. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, μεγαλοστιμίες και επικοιωνιακά τερτίπια ή οικογένεια της «Εστίας» ακολουθούσα μια ιδέα της οικοδέσποινας εκάλεσε την ευρύτερη οικογένεια – αρθρογράφους και συνεργάτες της εφημεριδας στο μικρό θεατράκι της οδού Παραμυθίας με την ευκαιρία των παραστάσεων θεατρικού έργου σχετικού με τον ιδρυτή της Γεώργιο Δροσίνη, Μια αμυγδαλιά ανθίζει στη νεκρή γη, Γεώργιος Δροσίνης: Μια εποχή – Μια παρουσία της Τούλας Μπούτου.

            Προσήλθαμε με την πεποίθηση ότι θα βρισκόμαστε σε μια οικεία ζεστή ατμόσφαιρα για να τιμήσουμε αφενός μια πολυσχιδή προσωπικότητα και αφετέρου την πραγμάτωση της διατήρησης ενός μέσου επικοινωνίας, το οποίο ακριβώς λόγω των αξιών που πιστά και αταλάντευτα υπηρετεί, εξακολουθεί καίτοι ‘εφημερίς’ να ξεπερνά το ‘εφήμερον’ ώστε ν’αποτελεί σημείο αναφοράς της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής της πατρίδας μας. Από το 1894 ότε έλαβε τη μορφή ημερησίας εκδόσεως αδιαλείπτως μέχρι σήμερα.

            Χάρι στην αφοσίωση στο στόχο και τις ικανότητες της ‘στενής’ οικογένειας διατηρεί μέσα σ’ένα ελάχιστα φιλικό περιβάλλον, την αυτάρκεια εκείνη που προϋποθέτει η ελευθερία των απόψεων, των λόγων και των έργων. Δύσκολος ο δρόμος. Ελπιδοφόρο όμως το μήνυμα που εκπέμπεται. Εμείς, οι φίλοι και συνεργάτες ευχαριστούντες για την τιμή που μας έγινε είχαμε την δυνατότητα να ‘γεμίσουμε τις μπαταρίες μας’. Η συνέχεια επί του… πιεστηρίου».

Στην βραδιά της 22.12 το θέατρο γέμισε ασφυκτικά από εκλεκτούς ανθρώπους του πνεύματος της πολιτικής και της δημοσιογραφίας που προσκάλεσε η Εστία. Από αριστερά: Ο εκδότης της Εστίας κ. Αλέξης Ζαούσης, η ευρωβουλευτής της Ν.Δ. κ. Ρόδη Κράτσα, η συγγραφέας του έργου Τούλα Μπούτου, ο πρωταγωνιστής της παράστασης Μανώλης Δεστούνης και ο κ. Απόστολος Κράτσας

Απόσπασμα από την κριτική της κ. Φαίδρας Βασιλάκη, Εστία, 12.12.2012

«Μια αμυγδαλιά ανθίζει στη νεκρή γη»

Μια αξιόλογη παράσταση με θέμα τη ζωή και το έργο του μεγάλου Έλληνα ποιητή Γεωργίου Δροσίνη παρουσιάζεται κάθε Παρασκευή και Σάββατο (8.30 μ.μ.) στο θέατρο «Παραμυθίας». Ένα έργο της Τούλας Μπούτου εμπνευσμένο από τη ζωή του Γεωργίου Δροσίνη, που αγαπήθηκε πολύ στην εποχή του, ζυμώθηκε μ’αυτήν και την αποτύπωσε στο ποιητικό και κοινωνικό έργο του για να την παραδώσει στους επερχόμενους.

Παρακολουθήσαμε την παράσταση στην επίσημη πρεμιέρα της και μας άρεσε. Είναι μια παράσταση γεμάτη ρομαντισμό, νοσταλγία, η οποία σέβεται τον θεατή, αλλά και το πρόσωπο στο οποίο αναφέρεται. Ο σκηνοθέτης Στέλιος Γούτης δημιούργησε μια κλασική παράσταση, η οποία ταξιδεύει στις αρχές του 20^ου αιώνα, ανταποκρινόμενος σωστά στη θεατρική άποψη του κειμένου και αναδεικνύοντας με νοσταλγία και χιούμορ το δυναμικό και αισιόδοξο πνεύμα του ποιητή, ενώ η πρωτότυπη μουσική του Παντελή Θαλασσινού δίδει μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Τα σκηνικά και τα κοστούμια φέρουν την υπογραφή της Γιοβάννας Πρασίνου, οι φωτισμοί είναι του Μπ. Αρώνη, οι περούκες και το μακιγιάζ του Γιώργου Σκένδρου. Τη φωτογράφηση επιμελήθηκε ο Διονύσης Μοσχονάς.

Στον ρόλο του ποιητή ο Μανώλης Δεστούνης, ο οποίος έδωσε τον καλύτερό του εαυτό. Πολύ καλοί και οι υπόλοιποι ηθοποιοί Μαρουσώ Γεωργοπούλου, Μαίρη Κομματά, Κων/νός Ραβνιωτόπουλος, Βάλλια Σαπανίδου, Εύα Στυλάντερ, Ελεάννα Φινοκαλιώτη.

Το ποιητικό έργο του Γεωργίου Δροσίνη θεωρείται σήμερα ιδιαιτέρως σημαντικό για την εποχή του. Ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της Νέας Αθηναϊκής Σχολής, που επεδίωκαν να ανανεώσουν τον ποιητικό λόγο, να τον απαλλάξουν από το στόμφο και να καθιερώσουν την δημοτική ως επίσημη γλώσσα της λογοτεχνίας. Πολλά από τα ποιήματά του είναι διαχρονικά. Ένα από αυτά η «Ανθισμένη Αμυγδαλιά» του, κέρδισε την αθανασία και τραγουδιέται ακόμη και σήμερα.

Η συγγραφεύς, η οποία συχνά έχει διακριθεί και τιμηθεί για το έργο της, φωτίζει την προσωπικότητα του μεγάλου μας ποιητή, που λάτρεψε την ελληνική γη και στήριξε τους απλούς ανθρώπους, σε δύσκολους καιρούς για την Ελλάδα. Και όπως σημειώνει: «Τώρα που η Ελλάδα περνά μια από τις οδυνηρότερες και βαθύτερες κρίσεις της ιστορίας της, που η ασύγκριτη ελληνικότητά μας δέχεται βολές και επικρίσεις από πολλούς που τόσα οφείλουν σ’αυτή την μικρή, μα Μεγάλη χώρα, σκέφθηκα πως και ένα θεατρικό έργο που να είναι αφιερωμένο στη ζωή και στο έργο αυτού του πολύπλευρου και τόσο Ελληνικού ανθρώπου, Γ. Δροσίνη, θα ήταν κάτι πολύ θετικό. Έχει ειπωθεί: ‘Για να πλήξεις ένα λαό να τον χτυπήσεις στην ιστορία και τη Γλώσσα του’. Ο Γ. Δροσίνης αγωνίστηκε απτόητος γι’αυτά τα δυο υπέρτατα αγαθά» (…)

(…) Η παρουσία του Γεωργίου Δροσίνη διατηρείται ζωντανή και μέσα στο Μουσείο Δροσίνη (Αγ. Θεοδώρων & Δημητρίου Κυριακού, Κηφισιά, www.drossinismuseum.gr) με πλουσιότατο υλικό από τη ζωή και τη δράση του (κέρινα ομοιώματα, προσωπικά του αντικείμενα, βιβλία, παρτιτούρες από τα μελοποιημένα του ποιήματα, κ.ά.). Το Μουσείο Δροσίνη υπήρξε κατοικία του ποιητή και σήμερα είναι ένας ιδιαίτερος τόπος αναφοράς στα σχολεία, για ανθρώπους που ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για τη ζωή και το έργο του, για φίλους της ιδιαίτερης ποιητικής του προσωπικότητος, η οποία διατηρείται πάντα ζωντανή.

Η δημοσιογράφος Άννα Μπούτου για την ‘Αμυγδαλιά’

«(…) Το έργο σας μου άρεσε πολύ! στο τέλος εκεί που ο ποιητής σβήνει το κεράκι στην τούρτα γενεθλίων του και μετά από λίγο "σβήνει"  ήσυχα στην καρέκλα του συγκινήθηκα πολύ και δάκρυσα. Ο Μανώλης Δεστούνης ειναι πολύ πειστικός ως Δροσίνης, μπορείς να πεις ότι αποτελεί μετενσάρκωση του ποιητή. Όλοι οι ηθοποιοί είναι επαρκείς. Η Ελεάννα Φινοκαλιώτη είναι μια αποκάλυψη με την δροσιά της, την ομορφιά της και το ταλέντο της.

Η σκηνοθεσία ευρηματική. Μου άρεσε πολύ η ανθισμένη αμυγδαλιά, όταν σκορπίζονται τα άνθη της. Δεν γνώριζα την πατρότητα του αγαπημένου αυτού τραγουδιού που το τραγουδούσα σαν παιδί τα απομεσήμερα της Κυριακής στο σπίτι των παππούδων μου όταν τελειώναμε το φαγητό και πιάναμε το τραγούδι...

Το κείμενό σας αποπνέει μια ανεμελιά και αναρωτιέμαι αν αυτή η ιδιότητα χαρακτήριζε τον Δροσίνη. Παραλείψατε να αναφερθείτε, σκιαγραφώντας την εποχή, στα συγκλονιστικά γεγονότα που σημάδεψαν το πρώτο μισό του 20ού αιώνα,  πόλεμοι, πανδημίες. Πιστεύω ότι μπορείτε να βάλετε μερικές σχετικές πινελιές αν το ξαναδουλέψετε προκειμένου να εκδοθεί σε βιβλίο ή να ανεβεί μελλοντικά πάλι στο θεατρικό σανίδι.

Όπως και νάναι, συγχαρητήρια για την αστείρευτη δημιουργικότητά σας και  για την έμπνευσή σας να μας ξανασυστήσετε έναν βάρδο του Ελληνισμού (…)»

Άννα Μπούτου

 δημοσιογράφος

 Η ευρωβουλευτής κ. Ρόδη Κράτσα (από τη σελίδα της στο facebook):

με κλικ στην εικόνα μεγέθυνση

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος για τον Μανώλη Δεστούνη

Για τα θεατρικά έργα "Το τελευταίο τρένο" της Τούλας Μπούτου και "Ο τελετάρχης" του Βασίλη Ανδρεόπουλου της θεατρικής περιόδου 2011-2012

Όταν η απελπισία οδηγεί στην ελπίδα

Κώστα Γεωργουσόπουλου

Στήλη «θεατρική κριτική»

Τα Νέα, Δευτέρα 14/11/2011

Υπάρχουν μερικοί ηθοποιοί μας που κουβαλούν μια, για μένα τουλάχιστον, ένδοξη παράδοση λαϊκού θεάτρου, ενώ οι ίδιοι έχουν σπουδάσει συχνά δίπλα σε αξιόλογους δασκάλους, ακόμη και σε μεταπτυχιακό στάδιο στο εξωτερικό. Το λαϊκό μας θέατρο είναι προϊόν εποχών όπου έλειπε η θεατρική επαγγελματική εκπαίδευση, κυριαρχούσε η θεατρική αλληλοδιδακτική και μεγαλουργούσαν οι «ασπούδαχτοι» λεγόμενοι ηθοποιοί. Ανάμεσά τους ο Παντόπουλος, ο Βεάκης, η Κοτοπούλη, η Κυβέλη και παλαιότερα η Παρασκευοπούλου, η Βερώνη, ο Νέζερ κτλ. Και ο Μινωτής χωρίς ειδική εκπαίδευση, από ερασιτεχνικές εμπειρίες ανέβηκε στη σκηνή. Αυτά τα υποκριτικά θηρία μια γενναία παράδοση που τροφοδότησε τη νεοελληνική σκηνή έως περίπου τα μέσα του εικοστού αιώνα.

Οι λαϊκοί αυτοί θεατρίνοι έχουν σχεδόν χαρισματική στόφα. Αυτοσχεδιάζουν, περνούν με άνεση από στυλ σε στυλ, από εποχή σε εποχή, από τη φάρσα στο μελόδραμα και από την επιθεώρηση και την οπερέτα στον Αριστοφάνη, τον Μολιέρο και τον Πιραντέλο. Ένας τέτοιος ηθοποιός είναι και ο Μανώλης Δεστούνης. Με γερές θεατρικές σπουδές και μετεκπαίδευση στην Αγγλία, ευδοκιμεί για χρόνια παράλληλα με τις εμφανίσεις του σε «σοβαρά» επαγγελματικά σχήματα του κέντρου (έχει συνεργαστεί από τον Μυράτ έως τη Λαμπέτη και από τον Ηλιόπουλο έως την Καλουτά), διαπρέπει στο λαϊκό ρεπερτόριο, στο περιοδεύον σημερινό μπουλούκι. Και γνωρίζουν όσοι με παρακολουθούν χρόνια πόσο τιμώ το σπουδαίο αυτό θεατρικό ιδίωμα. Έχω δεν τον Δεστούνη σε όλες τις ποικίλες μεταμορφώσεις του, στην Αθήνα αλλά και σε επαρχιακά παλκοσένικα. Πάντα ακριβής, επαγγελματικά άψογος, κυρίαρχος των μέσων του. προικισμένος με μια περσόνα Μπάστερ Κίτον, χορεύει, τραγουδά, διανύει τον δρόμο από το μελό στην εξτραβαγκάντσα και το γκροτέσκο με την άνεση αναπνοής, ενώ συγχρόνως με το ευέλικτο, λιπόσαρκο σώμα του συγκροτεί κώδικες της μεγάλης θεατρικής γλώσσας όλων των εποχών. Γνωρίζει την κομέντια ντελ άρτε, τον Μολιέρο, το ρωσικό θέατρο και τον λαϊκό Ντάριο Φο.

   
Φέτος στο θεατράκι «Στούντιο Κυψέλης» αποπειράται μια ενδιαφέρουσα σύνθεση με δυο εκτενή μονόπρακτα. Το πρώτο γραμμένο από την Τούλα Μπούτου με τον τίτλο «Το τελευταίο τρένο» είναι η συνάντηση δυο συνανθρώπων μας, ενός μοναχικού και ενός θύματος της κοινωνικής βίας. Ο μοναχικός άντρας, που αισθάνεται περιττός, απορριμμένος, ματαιωμένος, καταθλιπτικός στα πρόθυρα της εξόδου από τον βίο που τον έχει απαξιώσει, προσφέρει στέγη και προστασία σε μια γυναίκα έρμαιο στα χέρια κάποιων εμπόρων λευκής σάρκας και ναρκωτικών.

   Οι δυο αυτοί, για διαφορετικούς λόγους παρίες και αποσυνάγωγοι, βρίσκουν διαύλους επικοινωνίας, ανταμώνουν στην υπνώττουσα τρυφερότητά τους και αποφασίζουν να αρχίσουν μια νέα ζωή. Ρομαντισμός και μελόδραμα, θα πείτε. Ο Δεστούνης στον μοναχικό άντρα και η νεαρά Μαργαρίτα Μίλλερ στον ρόλο της πανικόβλητης παραστρατημένης, με τη σκηνοθετική οδηγία του πρώτου, έφτιαξαν ένα συμπαθητικό ντουέτο με σωστούς ρυθμούς, εσωτερική ζωή και αμοιβαία κατανόηση και βαθμιαία πορεία προς την περιοχή όπου η απελπισία μεταποιείται σε ελπίδα μέλλοντος και σωτηρία ψυχής. Στο δεύτερο μονόπρακτο, μονόλογο, ο Δεστούνης αξιοποιεί ένα κείμενο του πρόσφατα χαμένου καλού συγγραφέα και ηθοποιού Βασίλη Ανδρεόπουλου που το είχε γράψει ειδικά για τον Δεστούνη, αλλά δεν πρόλαβε να το χαρεί στη σκηνή. Στον μονόλογο ο ηθοποιός υποδύεται έναν «τελετάρχη» κηδειών που περιφερόμενος στην Αθήνα αναθυμάται τη ζέουσα κάποτε πόλη, την ανθρωπιά της, τη χαρά της δημιουργίας, το λαϊκό χιούμορ και την αλληλεγγύη. Τώρα κυκλοφορεί μέσα σε μια πόλη έρημη, νεκρή, σκοτωμένη και ουσιαστικά της ετοιμάζει την εκφορά.

  Ο Δεστούνης είχε την πίκρα και την απαισιοδοξία του προδομένου ανθρώπου που τον πληγώνει η Ελλάδα όπου κι αν ταξιδεύει.

    Ο Γιάννης Χριστόπουλος που χορογράφησε τα μονόπρακτα έπαιξε με χιούμορ ένα ρολάκι, ο Ζακ Ιακωβίδης πάντα εμπνευσμένος με τις μουσικές του γέφυρες και η Γιοβάννα Πρασίνου που οργάνωσε όψη και κοστούμια συμπληρώνουν την καλή δουλειά.

Συνέντευξη για την 'Αμυγδαλιά' στο Hellas.gr

με κλικ στην εικόνα μετάβαση στο βίντεο

Ο Μανώλης Δεστούνης και άλλοι συντελεστές της παράστασης "Μια αμυγδαλιά ανθίζει στη νεκρή γη, Γεώργιος Δροσίνης μια εποχή - μια παρουσία" μιλούν στον Πολυπράγμονα και στο Hellas.gr

Ο Μ. Δεστούνης εν τάχει...

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΑΝΩΛΗ ΔΕΣΤΟΥΝΗ

Κατάγεται από την Κεφαλλονιά. Απόφοιτος της Εμπορικής Σχολής Αθηνών, σπούδασε ανώτερες σπουδές στη Δραματική Σχολή Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Άλλες σπουδές: Δύο χρόνια στην Professional Drama School of London και έξι χρόνια κλασσικό και μοντέρνο χορό με τη Ραλλού Μάνου, Κούλα Πράτσικα, Αγάπη Ευαγγελίδη. Modern and stage dancing, Taps dance με την Καίη Χόλντεν.

ΜΟΥΣΙΚΗ: Τραγούδι, παίζει κιθάρα και συνθέτει. Έχει εκδώσει τέσσερις δίσκους και δύο c.d.

ΘΕΑΤΡΟ: Έχει παίξει όλα τα είδη θεάτρου: κωμωδία, τραγωδία, κλασσικό ρεπερτόριο, μιούζικαλ, Επιθεώρηση, Ρεβύ πίστας, Καμπαρέ. Πρώτη εμφάνιση στη σκηνή με το δάσκαλό του Μίμη Φωτόπουλο, στην κωμωδία Υπουργός με το ζόρι, το 1963, ως μαθητής ακόμα της Δραματικής Σχολής, στο θέατρο ΠΟΡΕΙΑ. Αποφοίτησε το 1965 και δούλεψε αμέσως με το ΑΡΜΑ ΘΕΑΤΡΟΥ, εταιρικό θίασο του Σ.Ε.Η. 1964 ΕΙΡΗΝΗ του Αριστοφάνη, με το ΑΡΜΑ ΘΕΑΤΡΟΥ, σε σκηνοθεσία Πέλου Κατσέλη. 1964 Όταν οι Ατρείδες, του Β. Κατσάνη, με Μυράτ-Ζουμπουλάκη. 1965-1969 βασικό στέλεχος στο θίασο Ντίνου Ηλιόπουλου σε δώδεκα έργα: Ξύπνα Βασίλη του Ψαθά, Συνέβη στο Σκορπιό του Αλέκου Σακελάριου, Κοντσέρτο για τρομπόνι, Το έκτο πάτωμα, Ψύλλοι στ’ αυτιά, Γιάννης Τζώνυ και Ιβάν κ.ά. 1968 Πρώτη εμφάνιση στην Επιθεώρηση, σε ντουέτο με την Άννα Καλουτά, στο νούμερο Τζων Λένον-Γιόκο Όνο. 1970 Η Αθήνα που έφυγε, η Αθήνα που ήρθε των Τραϊφόρου-Ελευθερίου, 1971-1990 Βαβυλωνία (στο ρόλο του Επτανήσιου Αστυνόμου) με το Άρμα Θέσπιδος, Ένα ζευγάρι παπούτσια, Όλα λάδι εν Ελλάδι, Σχολείο Γυναικών (Μολιέρου), Αίτηση σε γάμο, Αρκούδα (Τσέχωφ), Η μικρή μας πόλη, Μια κυρία ατυχήσασα κ.ά. 1991-1996 Εκκλησιάζουσες Αριστοφάνη, Ο Λεπρέντης στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών, Φωνάζει ο κλέφτης (Δ. Ψαθά). 1995 Δόνια Ροζίτα σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού. 1997 Το ημερολόγιο ενός τρελού (Ν. Γκόγκολ), θέατρο Αναλυτή. 1998-2000 Δον Κιχώτης, σκηνοθεσία Γιάννη Καλατζόπουλου, Μοτέλ εφτά αστέρων, σκηνοθεσία Γιάννης Κακλέας. 2001-2008 Το μπαρ των αγγέλων (Τ. Ουίλλιαμς) σκηνοθεσία Γ. Θεοδοσιάδης, Το έλα να δεις (Γ. Λαζαρίδη), Μπουλουκίου Εγκώμιον, στο Ηρώδειο, Λίγο up Όλα (Επιθεώρηση στο θέατρο Παλλάς). 2008 Ο Σωφέρ της κας Ντέιζι (ρόλος: νέγρος σωφέρ), 2009 Λόγω Φάτσας του Γ. Διαλεγμένου στο Θεσσαλικό Θέατρο. Τα ρολόγια της ζωής μου, της Τούλας Μπούτου, στο θέατρο Studio Κυψέλης, , 2009- 2010. Αν άλλαζαν όλα, της Τ. Μπούτου στο θέατρο Studio Κυψέλης, 2011. Μια αμυγδαλιά ανθίζει στη νεκρή γη (Γεώργιος Δροσίνης, μια εποχή - μια παρουσία) της Τ. Μπούτου, θέατρο οδού Παραμυθίας, σε σκηνοθεσία Στ. Γούτη και μουσική Π. Θαλασσινού. 2012-1013.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ: Έπαιξε σε εκατόν πενήντα (150) ταινίες. Σταθμός στην πορεία του η συνεργασία του με το διάσημο σκηνοθέτη Όρσον Ουέλς, στην αγγλική ταινία OEDIPUS THE KING με τους Όρσον Ουέλς, Κρίστοφερ Πλάμερ, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Λίλη Πάλμερ, Ρίτσαρντ Τζόνσον, Σίριλ Κιούζακ, Δήμο Σταρένιο, Τάκη Εμμανουήλ, Γιώργο Διαλεγμένο κ.ά.

Άλλες ταινίες: «Τί έκανες στον πόλεμο Θανάση» - «Η κόμισσα της Κέρκυρας» - «Ναι μεν αλλά» - «Αγάπη μου παλιόγρια» - «Παραλάβατε διορισμό» (του Μ. Αχουριώτη) – «Αύριο θα ξέρουμε» - «Δυο έξυπνα κορόιδα» - «Ο δρόμος των ηρώων» (με το Μάνο Κατράκη) – «Με φόβο και πάθος» (με το Νίκο Κούρκουλο) – «Βίος και ταλαιπωρία» (σε σκηνοθεσία δική του) – «Τα παιδιά της πιάτσας» - «Μια ζωή σαν άλλη» - «Ο παραγιός μου ο ραλίστας» (με το Νίκο Σταυρίδη) κ.ά.

T.V. σήριαλς: Είσαι το ταίρι μου, Κλέων και Νέλλη, Μπόζο ο κλόουν, Έναν ελληνικό, Ταύρος με Τοξότη, Η αγάπη της Γάτας, Το κάμπινγκ, Ο Τομ παρουσιάζει, Η κοκορόμυαλη, Η γειτονιά, Το σπίτι με τον Φοίνικα, Ο παράξενος Ταξιδιώτης, Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα, Τα φώτα της πόλης, Το γυμνό κορίτσι.

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ: Συμμετείχε και πρωταγωνίστησε σε πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές και θεατρικά έργα, με πιο γνωστή τη σειρά Τζέην Έιρ με την Έλλη Λαμπέτη (ρόλος Πάστορα). Έχει σκηνοθετήσει τέσσερις κινηματογραφικές ταινίες μεγάλου μήκους. Σκηνοθέτησε θεατρικά έργα Σακελάριου, Ψαθά, Μπόγρη, Χορν, Αθερινού, Ελευθερίου, Άννινου, Ξενόπουλου, Παπαδιαμάντη, Αριστοφάνη. Επίσης: Άλμπυ, Φεντώ, Μολιέρο, Σίσγκαλ, Γκόγκολ, Τσέχωφ, Ντάριο Φο κ.ά. 

Είναι μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, Μέλος της Α.Ε.Π.Ι., Πρόεδρος του Συλλόγου Απανταχού Χαϋδάδων Κεφαλληνίας.

Τιμάει πάντα και δεν ξεχνά τους θεατρανθρώπους που τον βοήθησαν και τον τίμησαν με τη συνεργασία τους: Μίμη Φωτόπουλο – Άννα Καλουτά – Μίμη Τραϊφόρο – Νίκο Σταυρίδη – Μάνο Κατράκη – Έλλη Λαμπέτη – Κωστή Μιχαηλίδη – Κώστα Χατζηχρήστο – Ρένα Βλαχοπούλου – Τίτο Βανδή – Νίκο Τζόγια – Διονύση Παπαγιαννόπουλο – Νίκο Αθερινό – Ζακ Ιακωβίδη – Ναπολέοντα Ελευθερίου – Γιώργο Μουζάκη – Γιώργο Θεοδοσιάδη - Τούλα Μπούτου.

Έχει έτοιμο προς έκδοση το βιβλίο του Το οδοιπορικό ενός κωμωδού.

με κλικ σε όλες τις εικόνες, μεγέθυνση