Αβλεψία ασυγχώρητη!

Αθήνα  26 Δεκεμβρίου 2013

Κυρία Γεωργακάκη

Σήμερα, 26/12, ημέρα της γιορτής μου (Μανώλης), ένας σημαντικός άνθρωπος και εκλεκτός φίλος, μου έφερε σαν δώρο το βιβλίο σας για την επιθεώρηση. (1894-2014. Η εφήμερη γοητεία της επιθεώρησης, εκδ. Polaris, 2013). Ίσως για να με τιμήσει για τα 52 μου χρόνια στο θεατρικό στίβο, εκ των οποίων τα 40 τα υπηρέτησα στην παλιά καλή επιθεώρηση.

Η χαρά μου ήταν μεγάλη για το δώρο αυτό που με την άψογη εκδοτική του εμφάνιση με κέντρισε να το διαβάσω αμέσως.

Να σημειώσουμε ότι ο φίλος αυτός είχε δει και την παράστασή μου τη φετινή στο Στούντιο Κυψέλης που σκηνοθέτησα και παίζω την επιθεώρηση «Καμπαρέ… Ελλάς» εδώ και 3 μήνες. Και είναι η μοναδική επιθεώρηση που παίζεται τώρα στην Αθήνα.

Ξεφύλλισα από την πρώτη στιγμή με ανυπομονησία το βιβλίο και με έκπληξη διαπίστωσα ότι το δικό μου όνομα σαν ηθοποιού και μάλιστα με την μεγαλύτερη χρονική θητεία στην επιθεώρηση αγνοείται παντελώς! Δεν αναφέρεται πουθενά!

Είχα την μεγάλη τύχη και την τιμή να ντεμπουτάρω στην επιθεώρηση σαν νέος ηθοποιός μετά την 5ετη θητεία μου στο θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου, όπου με ξεχώρισε ο μεγάλος Μίμης Τραϊφόρος και μου ανέθεσε ένα σόλο και ένα ντουέτο με την αξεπέραστη αρτίστα της επιθεώρησης, την Άννα Καλουτά.

Ήταν το 1969, στην επιθεώρηση του θεάτρου Βέμπο «Η ΑΘΗΝΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ… Η ΑΘΗΝΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ». Στο ντουέτο υποδυόμουν τον Τζον Λένον και η Καλουτά τη Γιόκο Όνο. Από το 69 λοιπόν ως σήμερα, εξακολουθώ να υπηρετώ την επιθεώρηση σαν σολίστας και πρωταγωνιστής στην Αθήνα και σε περιοδείες σε Ελλάδα και εξωτερικό, σε περισσότερες από 50 επιθεωρήσεις.

Συνεργάστηκα με όλα τα ιερά ονόματα του δυσκολότατου αυτού είδους, όπως: Μίμη Φωτόπουλο, Νίκο Σταυρίδη, Άννα Καλουτά, Σοφία Βέμπο, Διον. Παπαγιαννόπουλου, Ρένα Ντορ, Αλέκο Λειβαδίτη, Τάκη Μηλιάδη, Γιάννη Φέρμη, Ρένα Βλαχοπούλου, Κούλη Στολίγκα, Κώστα Χατζηχρήστο, Νίκο Ρίζο, Γιάννη Γκιωνάκη, Ραφαήλ Ντενόγια, Περικλή Χριστοφορίδη, Μαρίκα Νέζερ, Ντίνο Ηλιόπουλο και πολλούς άλλους που δεν φτάνει ο χώρος να τους καταγράψω.

Επίσης, με σπουδαίους συγγραφείς: Αλέκο Σακελάριο, Ναπ. Ελευθερίου, Ηλία Λυμπερόπουλο, Κώστα Πρετεντέρη, Μίμη Τραϊφόρο, Νίκο Αθερινό, Κώστα Νικολαΐδη, Γιώργο Λαζαρίδη, Ασημακόπουλο, Σπυρόπουλο, Παπαδούκα, Γιάννη Καλαμίτση, Λάκη Μιχαηλίδη, Στέφανο Σακελλάρη, Βασίλη Χριστοδούλου και άλλους.

Καθώς και με τεράστιους μαέστρους και συνθέτες: Μενέλαο Θεοφανίδη, Γ. Μουζάκη, Ζακ Ιακωβίδη, Γ. Θεοδοσιάδη, Σπ. Παπαβασιλείου, Βαγγ. Λυκιαρδόπουλο, Αλέκο Λασκαρίδη, Γιώργο Κατσαρό, Μάνο Λοΐζο, Σταύρο Ρουχωτά, Νικηφόρο Ρώτα και άλλους.

Σέβομαι τον τίτλο σας σαν επίκουρης καθηγήτριας Πανεπιστημίου αλλά απορώ με την άγνοιά σας σαν θεατρολόγου, σε ένα τόσο σημαντικό κεφάλαιο του ελληνικού θεάτρου. Που παρότι τώρα νοσεί, υπάρχουν ακόμα κάποιοι ηρωικοί θεατρίνοι, σαν τον γράφοντα, που αντιστέκονται και το στηρίζουν.

Πάντοτε ήμουν χαμηλών τόνων και δεν με ενδιέφεραν οι «παράτες» αλλά απορώ με την απαξίωση προς το πρόσωπό μου και τη θητεία μου ειδικά στο είδος που λατρεύω και υπηρετώ πλέον από 40 χρόνια. Αυτό θεωρείται ασέβεια προς έναν καλλιτέχνη που ακόμα πατάει γερά το σανίδι. Έτσι συμβάλλετε στην αναξιοκρατία και θυμίζετε το γνωστό: «Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της».

Παράλληλα, αναφέρω και κάποια από τα έργα που έχω παίξει όλα αυτά τα χρόνια, όπως:

Το «Ημερολόγιο ενός τρελού», το 1997, στο θέατρο Αναλυτή

Τον «Δον Κιχώτη», το 2000 και το 2008, στο θέατρο Αλίκη

Τον «Σωφέρ της κας Ντέιζι», το 2009, στο θέατρο Ελπίδας.

Τον μονόλογο της Τούλας Μπούτου «Τα ρολόγια της ζωής μου», το 2009, στο θέατρο Αργώ.

Τη ζωή του Γεωργίου Δροσίνη, της Τούλας Μπούτου στο έργο «Μια αμυγδαλιά ανθίζει στη νεκρή γη», στο θέατρο Τριανόν.

Και πολλά άλλα έργα πρόζας και επιθεώρησης.

Τίποτα απ’όλα αυτά δεν έπεσε στην αντίληψή σας ώστε να κεντρίσει το ενδιαφέρον για να θυμηθείτε την ύπαρξή μου ως ηθοποιού;

Θέλω επίσης να σας επισημάνω και κάποια σοβαρά λάθη. Όπως στη σελίδα 343 που αναφέρεστε στον Λάκη Μιχαηλίδη ενώ η φωτογραφία ανήκει στον Ηλία Λυμπερόπουλο με τον οποίο είχα συνεργαστεί στο Ακροπόλ (1970) και στο Rex (1971) και είχα παίξει σόλο νούμερά του με επιτυχία.

Σε σας τους ειδικούς καθηγητές θεατρολόγους που τους δίδεται η τιμητική ευκαιρία να γράφουν την ιστορία του θεάτρου, εναπόκειται και η υποχρέωση να φροντίζετε να μην μας απογοητεύετε!

Μανώλης Δεστούνης

Μισό αιώνα στο σανίδι, δίπλα στους θρύλους της ελληνικής κωμωδίας

http://www.dimokratianews.gr/

Ηλίας Μαραβέγιας

08.12.2013

«Καμπαρέ... Ελλάς». Μια επιθεώρηση με άρωμα παλιάς Αθήνας ανεβαίνει στο Studio Κυψέλης. Πρωταγωνιστεί ο Μανώλης Δεστούνης, σημαντικός ηθοποιός και άριστος γνώστης του συγκεκριμένου θεατρικού είδους. «Εχω 51 χρόνια στο σανίδι. Τα 40 από αυτά έκανα επιθεώρηση» λέει ο ίδιος στην «κυριακάτικη δημοκρατία». Εχει, λοιπόν, πολλές ιστορίες να μοιραστεί μαζί μας από τις συνεργασίες του με «ιερά τέρατα» της τέχνης, όπως ο Νίκος Σταυρίδης, ο Μίμης Φωτόπουλος, η Αννα Καλουτά, ο Κώστας Χατζηχρήστος και η Ρένα Βλαχοπούλου.

«Η επιθεώρηση μας ήρθε από τη Γαλλία σαν ρεβί, ένα θέαμα που συνδυάζει χορό, μουσική και σκετς. Οι Ελληνες, ωστόσο, την αφομοιώσαμε. Κρατώντας τα βασικά στοιχεία του γαλλικού είδους, όπως ο καταιγιστικός ρυθμός, οι εναλλαγές στα νούμερα και το τραγούδι, δώσαμε μεγαλύτερη έμφαση στην απεικόνιση της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας σατιρίζοντας πρόσωπα και καταστάσεις. Με τα χρόνια την κάναμε ελληνικό θεατρικό είδος, και μάλιστα ατόφιο» συνεχίζει ο Μανώλης Δεστούνης, ξετυλίγοντας το κουβάρι της ιστορίας ενός θεάματος που φανέρωνε κάποτε τον παλμό του πλήθους γνωρίζοντας μεγάλες δόξες.

 «Παλιά ο κόσμος μάθαινε τα νέα από την επιθεώρηση. Τα τραγούδια πρώτα γίνονταν επιτυχίες στη σκηνή κι έπειτα τα ηχογραφούσαν σε δίσκους. Και μιλάμε για διαμάντια που ακούγονται μέχρι σήμερα, όπως “Το τραμ το τελευταίο”, που τραγούδησαν για πρώτη φορά η Σπεράντζα Βρανά και ο Νίκος Ρίζος σε αθηναϊκή επιθεώρηση».

Το ξεκίνημά του στο θέατρο τον βρήκε να παίζει στο πλευρό του Μίμη Φωτόπουλου, ο οποίος ήταν και δάσκαλός του στη Σχολή Θεοδοσιάδη. «Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι η γαλήνη και η ψυχραιμία του. Ο πολύς κόσμος τον είχε γνωρίσει σαν μάγκα, λόγω και της αλησμόνητης ατάκας του “θα κααάθομαι”. Ηταν πολύ μορφωμένος άνθρωπος, σχεδόν σοφός. Είχε γράψει διηγήματα, ποιήματα, μυθιστορήματα, ζωγράφιζε. Και φυσικά ήταν από τους μεγαλύτερους κωμικούς μας. Είχα την τύχη να με επιλέξει να παίξω μαζί του πριν ακόμη τελειώσω τις σπουδές μου. Μου έβγαλε μάλιστα ειδική, προσωρινή άδεια γι' αυτόν τον λόγο. Παλιά, που υπήρχε η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος για τους ηθοποιούς, εκείνοι που σπούδαζαν ακόμη δεν επιτρεπόταν να βγουν στη σκηνή και να μιλήσουν. Μόνο βωβούς ρόλους μπορούσαν να κάνουν. Ο Φωτόπουλος όμως βρήκε το... παραθυράκι, κι έτσι πρωτοπάτησα μαζί του στο σανίδι το 1963».

Η επιτυχία

Ολοκληρώνοντας τις σπουδές στη σχολή, το 1965, τον φώναξε ο Μίμης Τραϊφόρος να παίξει στην επιθεώρηση «Η Αθήνα που έφυγε, η Αθήνα που ήρθε». Τον θίασο στελέχωναν κολοσσιαία ονόματα, όπως η Αννα Καλουτά, ο Ντίνος Ηλιόπουλος και ο Τάκης Μηλιάδης. Ο Μανώλης είχε αρχίσει ήδη να γίνεται γνωστός από το σινεμά κι ο Τραϊφόρος ξεχώρισε το όνομά του στη μαρκίζα ως ανερχόμενο ταλέντο.

«Σ' αυτή την παράσταση είχα ένα ωραίο ντουέτο με την Αννα Καλουτά. Ηταν η εποχή που ο Τζον Λένον και η Γιόκο Ονο είχαν έρθει στην Αθήνα, στο πλαίσιο μιας περιοδείας ειρήνης που έκαναν σε όλα τα κράτη. Η Καλουτά με επέλεξε από το τσούρμο για να κάνω το Λένον κι εκείνη υποδύθηκε την Ονο. Το νούμερο είχε διάρκεια μισή ώρα και λεγόταν “Πορεία ειρήνης διά της ξάπλας”. Γνώρισε μάλιστα τόσο μεγάλη επιτυχία, που το 1969 επαναλήφθηκε σε άλλη επιθεώρηση με μένα και τη Μαρίνα Παυλίδου. Η ανεπανάληπτη Αννα Καλουτά με βοήθησε πάρα πολύ στο ξεκίνημά μου. Στο νούμερο με τον Λένον μού έκανε επτά ώρες πρόβες κάθε μέρα. Ωφελήθηκα από την επιμονή και τη διδασκαλία. Ακόμη κι από τη χαριτωμένη γκρίνια της κέρδισα πράγματα. Μέχρι και πάνω στη σκηνή μού έκανε παρατηρήσεις. Μου έλεγε, για παράδειγμα, “όχι έτσι το πόδι” και μετά συνεχίζαμε το νούμερο».


Το... ατύχημα της Ρένας πάνω στη σκηνή και η αποθέωση που ακολούθησε (από τους θεατές)

Με τη Ρένα Βλαχοπούλου και τον Νίκο Σταυρίδη ο Μανώλης έκανε πολλές συνεργασίες. «Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι έχω περάσει μαζί τους. Αυτή την εποχή τελειώνω ένα βιβλίο, «Οδοιπορικό ενός κωμωδού» το ονομάζω, κι έχω βάλει μέσα πολλά στιγμιότυπα από την πορεία μου δίπλα σε όλους αυτούς τους σπουδαίους καλλιτέχνες. «Ο Σταυρίδης, εκτός από εκπληκτικός ηθοποιός, είχε και μεγάλο χαβαλέ στην παρέα. Οταν βγαίναμε για φαγητό ή διασκέδαση μετά το θέατρο γινόταν χαμός. Κάναμε καινούργια συκώτια από το γέλιο που μας προκαλούσε ο Σταυρίδης με τις πλάκες του».

 Οσο για τη Ρένα; «Ηταν μια τρέλα, ένας θηλυκός κλόουν με ανεπανάληπτο και πηγαίο χιούμορ. Εκανα μαζί της την “Κόμισσα της Κέρκυρας” στο σινεμά και,  παρόλο που βγαίναμε με κοινές παρέες, είχα σεβασμό απέναντί της και τη φώναζα πάντα κυρία Ρένα. “Ελα, ωρέ τρελοκεφαλλονίτη, Ρένα να με λες, Ρενούλα, εδώ κάνουμε παρέα” με παρότρυνε. Εγώ όμως επέμενα στο “κυρία Ρένα”. “Μπα, που να μπει ο διάολος μέσα σου” μου έλεγε. Με αγαπούσε η Ρένα και με βοηθούσε. Οταν συνεργαστήκαμε στο Ακροπόλ, κάθε βράδυ που τελειώναμε το νούμερό μας έλεγε στον κόσμο: “Είδατε ταλέντο ο Κεφαλλονίτης;”»

 Ενα κορυφαίο γεγονός που θυμάται ο Μανώλης Δεστούνης με τον ίδιο και τη Βλαχοπούλου επί σκηνής ήταν στο Ρεξ το 1971. «Υπήρχε φτώχεια τότε και η Ρένα έκανα πλάκα με τον κόσμο λέγοντας: “Ολους φράπες σάς βλέπω και με κοιλίτσες, άρα τρώτε καλά”. Σε ανύποπτο χρόνο τη σκουντάω και της λέω μια ατάκα που δεν υπήρχε στο κείμενο: “Κι εγώ τρώω καλά;” Φαίνεται ότι της φάνηκε πολύ αστεία η ερώτηση, επειδή ήμουν φοβερά αδύνατος, κι έβαλε τα γέλια. Το νούμερο σταμάτησε, γελούσε η Ρένα, γελούσα εγώ, ο κόσμος χειροκροτούσε γελώντας. Κάποια στιγμή, βλέπω μια... λιμνούλα γύρω από το ωραίο μάξι φόρεμα που φορούσε. “Κατουρήθηκα η π... α” είπε γελώντας ακόμη κι έφυγε από τη σκηνή. Ο κόσμος από κάτω είχε πάθει αμόκ, χειροκροτούσε και ζητωκραύγαζε».


«Ο Καραμανλής έβλεπε συνέχεια τον Ζήκο»

Εξίσου δυνατή ήταν και η σχέση του με τον Κώστα Χατζηχρήστο. «Μια φορά που παίζαμε μαζί στο Ακροπόλ, τον παίρνει τηλέφωνο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής από το Παρίσι, όπου βρισκόταν το 1970, και του λέει κάνοντας χιούμορ: “Ελα, ρε Κώστα, γιατί δεν με έχεις αναφέρει τώρα τελευταία στην επιθεώρηση;” Το επόμενο βράδυ ο Χατζηχρήστος έβαλε προσθήκη για χάρη του στο νούμερό του. Ηταν μεγάλος θαυμαστής του Χατζηχρήστου ο Καραμανλής. Εβλεπε δύο φορές την εβδομάδα την αγαπημένη του ταινία “Της κακομοίρας” με τον Ζήκο. Σπουδαίο ταλέντο κι ο Χατζηχρήστος. Αν είχε κάνει αυτή την ταινία στην Αμερική, θα είχε γίνει ανώτερος του Τσάρλι Τσάπλιν και θα έπαιρνε και Οσκαρ. Επίσης ήταν καλό παιδί και γαλαντόμος. Κάθε βράδυ τάιζε 20 άτομα, κυρίως άνεργους συναδέλφους του».


«Οι βωμολοχίες κατέστρεψαν τις παραστάσεις. Εμείς τώρα επιστρέφουμε στις παλιές συνταγές»

 Για τον Μανώλη Δεστούνη η εποχή της παλιάς, καλής αθηναϊκής επιθεώρησης άρχισε να φθίνει στο τέλος της δεκαετίας του 1970, όταν είχαν φύγει πια από τη ζωή ή αποσυρθεί τα καλλιτεχνικά θηρία που αναφέραμε παραπάνω και πολλά ακόμη. «Προσπάθησαν τότε να δημιουργήσουν μια νέα επιθεώρηση, βάζοντας στα κείμενα βωμολοχίες. Αυτό την κατέστρεψε. Και, δυστυχώς, ο κόσμος γέλαγε τότε με τον Στάθη Ψάλτη και άλλους, που δεν θέλω να ονομάσω για να μην τους κάνω και διαφήμιση» λέει ο ηθοποιός, που φέτος σκηνοθετεί κιόλας την παράσταση «Καμπαρέ... Ελλάς».

 Στόχος του μέσα από αυτή είναι να ταξιδέψει τους θεατές σε επιθεωρήσεις του παλιού καλού καιρού με ποιότητα και χιούμορ. «Βασίζεται σε παλιά νούμερα, τα οποία φρεσκαρίστηκαν και παραμένουν συγκλονιστικά επίκαιρα. Παίρνεις ένα κείμενο που γράφτηκε πριν από 40 χρόνια, αλλάζεις τα ονόματα των πολιτικών και παίζει όχι μόνο τώρα, αλλά και σε 100 χρόνια από τώρα. Αυτή τη δύναμη είχαν οι πένες του Σακελλάριου, του Ελευθερίου, του Τραϊφόρου και πολλών άλλων δημιουργών» υπογραμμίζει ο Δεστούνης, ο οποίος είναι και διευθυντής στη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου.

 Για τις ανάγκες της παράστασης γράφτηκαν και έξι καινούργια νούμερα από τον ίδιο και την Τούλα Μπούτου, τα οποία θυμίζουν επίσης την παλιά, καλή επιθεώρηση. Οσο για τον τίτλο της; «Είναι αλληγορικός και μεταφορικός. Χρησιμοποίησα τη λέξη “καμπαρέ” για να μη βάλω κάτι άλλο. Μας πετσοκόβουν μισθούς και συντάξεις την ώρα που υπάρχει φοβερή ακρίβεια παντού. Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή, αλλά ο κόσμος θέλει το γέλιο κι εμείς το προσφέρουμε».


Info: «Καμπαρέ... Ελλάς», Studio Κυψέλης (Σπετσοπούλας 9 & Κυψέλης). Από Παρασκευή ως Κυριακή.

"Ο κλόουν Μπόζο επιστρέφει"

Είναι από τους μεγαλύτερους κωμικούς εν ζωή και μετά τη σοβαρή περιπέτεια της υγείας του, ο Μανώλης Δεστούνης επιστρέφει στο θεατρικό σανίδι με ένα επίκαιρο έργο.

Ο δημοφιλής ηθοποιός και η Τούλα Μπούτου υπογράφουν το «Καμπαρέ... Ελλάς», το οποίο ανεβαίνει στο Studio Κυψέλης, θυμίζοντας στους λάτρεις του θεάτρου τι σημαίνει επιθεώρηση.

H «Espresso της Κυριακής» τον συνάντησε πρoτού μπει για μάθημα στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, όπου έχει αναλάβει χρέη διευθυντή της σχολής και μας μίλησε για όλα. «Με αυτήν την παράσταση επιστρέφω στο σανίδι. Είμαι πολύ καλά τώρα, δόξα τω Θεώ» λέει ο Μανώλης Δεστούνης, ο οποίος κοιτάζει ξανά το μέλλον με αισιοδοξία και αφήνει στο παρελθόν το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε.

«Θεωρώ ότι το “Καμπαρέ... Ελλάς” είναι από τις καλύτερες δουλειές μου, γιατί χαρίζει γέλιο, το οποίο έχει τόση ανάγκη ο κόσμος. Αλλωστε είναι και το στοιχείο μου η επιθεώρηση. Την υπηρετώ 40 χρόνια, ενώ τα υπόλοιπα 10 έχω παίξει όλα τα είδη και με όλους τους μεγάλους ηθοποιούς, όπως ο Μίμης Φωτόπουλος, η Αννα Καλουτά, ο Αλέκος Λειβαδίτης, η Ρένα Ντορ και άλλα μεγαθήρια της υποκριτικής» λέει ο πρωταγωνιστής της παράστασης, που είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

«Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί είναι επίκαιρη η σάτιρα που κάνουμε, αφήνει αιχμές στο κατεστημένο που μας βασανίζει, με όλα αυτά τα μέτρα λιτότητας και τις περικοπές. Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά, με νέα κείμενα που όμως “πατούν” στα παλιά πρότυπα της καλής επιθεώρησης».

Ο Μίμης Φωτόπουλος ήταν ο άνθρωπος που τον ανέβασε στη θεατρική σκηνή ενώ σπούδαζε ακόμη στη σχολή Θεοδοσιάδη, γι' αυτό και ο Μανώλης Δεστούνης αφιερώνει σε εκείνον το «Καμπαρέ... Ελλάς».

«Την παράσταση την αφιερώνω στον μεγάλο δάσκαλο Μίμη Φωτόπουλο, στον οποίο οφείλω πολλά, είναι ο πνευματικός μου πατέρας. Αυτός ήταν που με ανέδειξε, όπως και οι Αννα Καλουτά, Μίμης Τραϊφόρος, Νίκος Σταυρίδης και Ντίνος Ηλιόπουλος». Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, ο ηθοποιός δεν διστάζει να πει: «Το μεγάλο μου παράπονο είναι πως, αν και βρίσκομαι 50 χρόνια στη σκηνή, δεν έπαιξα ποτέ στην Επίδαυρο και στο Εθνικό, ενώ έχω εμφανιστεί σε όλα τα αρχαία θέατρα του κόσμου».

Διευθυντής του ιστορικού Πειραϊκού Συνδέσμου, ο Μανώλης Δεστούνης έχει να πει πολλά για τη σχολή που γαλούχησε μεγάλα κεφάλαια του θεάτρου. «Από τη σχολή έχουν περάσει μεγάλα ονόματα του ελληνικού θεάτρου, όπως ο Αιμίλιος Βεάκης, η Κατίνα Παξινού, η Σαπφώ Νοταρά, η Κάρμεν Ρουγγέρη και πολλοί άλλοι, οι οποίοι ξεκίνησαν ως μαθητές και μετά έγιναν δάσκαλοι.

Φέτος στη σχολή μεταξύ άλλων διδάσκουν οι Τέλης Ζώτος, Ροζίτα Σώκου, Γιώργος Λιβανός, Σάκης Τσιλίκης, Σίμων Πάτροκλος, Δημήτρης Παπακωνσταντίνου. Αξίζει να σημειώσουμε πως είναι η μόνη θεατρική σχολή που διδάσκει... καράτε, γιατί είναι κάτι που χρειαζόμαστε όχι μόνο στην υποκριτική, αλλά και στην καθημερινότητά μας πλέον. Ακόμη, προκειμένου να μπορέσουμε να κρατήσουμε ζωντανή τη σχολή, έχουμε φροντίσει να έχουμε τα χαμηλότερα δίδακτρα, με στόχο να την προτιμήσουν όσοι θέλουν να ασχοληθούν με την υποκριτική και όχι μόνο».

Επιστρέφοντας σε έναν ρόλο από τα παλιά, ο μεγάλος ηθοποιός θα συναντηθεί καλλιτεχνικά σε μία εβδομάδα με τον αγαπημένο του γιο, ο οποίος, αν και έφηβος, είναι εξαιρετικός καραγκιοζοπαίκτης. «Το μεγαλύτερο κατόρθωμα στη ζωή μου είναι ο γιος μου, ο Σωτήρης, ο οποίος, αν και είναι μόλις 15 χρόνων, παίζει θέατρο σκιών. Είχε μαθητεύσει δίπλα στον Ευγένιο Σπαθάρη και στις 15 Δεκεμβρίου θα δώσει μια παράσταση για τα παιδιά στον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Εγώ θα κάνω τον κλόουν Μπόζο, τον οποίο ενσάρκωνα και παλιά».

Ετοιμάζοντας την αυτοβιογραφία του

Ο Μανώλης Δεστούνης έχει σπουδάσει στην British Drama School του Λονδίνου. Πρωτοεμφανίστηκε το 1964 με τον θίασο Αρμα Θεάτρου, τα πρώτα βήματά του στον κινηματογράφο τα έκανε το 1966 με την ταινία «Ενα καράβι Παπαδόπουλοι», ενώ έφτασε να παίζει δίπλα στον Ντόναλντ Σάδερλαντ και τον Ορσον Ουέλς.

Αν και είχε την ευκαιρία να διαγράψει λαμπρή παρέα και στο εξωτερικό, εκμεταλλευόμενος τις γνωριμίες και τις φιλίες που είχε κάνει, ο Μανώλης Δεστούνης δεν το έκανε. «Εχω συμμετάσχει σε δύο αγγλικές ταινίες, μία από αυτές ήταν με τη Universal, το “Oedipus the King” («Οιδίπους Τύραννος»), του Φίλιπ Σάβιλ. Πρωταγωνιστούσαν οι Κρίστοφερ Πλάμερ, Ορσον Ουέλς, Λίλι Πάλμερ και Ντόναλντ Σάδερλαντ. Με τον τελευταίο μάλιστα κάναμε κολλητή παρέα, αλλά ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκα αυτή τη γνωριμία για διεθνή καριέρα».

Ολα αυτά και πολλά ακόμη που δεν είναι γνωστά θα εμπεριέχονται στην αυτοβιογραφία του, που έχει τίτλο «Το οδοιπορικό ενός κωμωδού», το οποίο προλογίζει η Τούλα Μπούτου, στην οποία οφείλω πολλά, γιατί ανέδειξε μια άλλη πλευρά της γκάμας μου, από την κωμωδία στο δράμα. Βρίσκομαι στα τελευταία κεφάλαια και ελπίζω ότι θα εκδοθεί στις αρχές του 2014. Μέσα εκεί αναφέρω τις εμπειρίες μου δίπλα στους μεγάλους ηθοποιούς που με αγκάλιασαν με την αύρα και το ταλέντο τους».

ΤΕΡΙΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ - Φωτ.: ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΗΝΑΣ

Κυριακή, Δεκέμβριος 8, 2013 - 14:00

 http://www.espressonews.gr/