Αβλεψία ασυγχώρητη!

Αθήνα  26 Δεκεμβρίου 2013

Κυρία Γεωργακάκη

Σήμερα, 26/12, ημέρα της γιορτής μου (Μανώλης), ένας σημαντικός άνθρωπος και εκλεκτός φίλος, μου έφερε σαν δώρο το βιβλίο σας για την επιθεώρηση. (1894-2014. Η εφήμερη γοητεία της επιθεώρησης, εκδ. Polaris, 2013). Ίσως για να με τιμήσει για τα 52 μου χρόνια στο θεατρικό στίβο, εκ των οποίων τα 40 τα υπηρέτησα στην παλιά καλή επιθεώρηση.

Η χαρά μου ήταν μεγάλη για το δώρο αυτό που με την άψογη εκδοτική του εμφάνιση με κέντρισε να το διαβάσω αμέσως.

Να σημειώσουμε ότι ο φίλος αυτός είχε δει και την παράστασή μου τη φετινή στο Στούντιο Κυψέλης που σκηνοθέτησα και παίζω την επιθεώρηση «Καμπαρέ… Ελλάς» εδώ και 3 μήνες. Και είναι η μοναδική επιθεώρηση που παίζεται τώρα στην Αθήνα.

Ξεφύλλισα από την πρώτη στιγμή με ανυπομονησία το βιβλίο και με έκπληξη διαπίστωσα ότι το δικό μου όνομα σαν ηθοποιού και μάλιστα με την μεγαλύτερη χρονική θητεία στην επιθεώρηση αγνοείται παντελώς! Δεν αναφέρεται πουθενά!

Είχα την μεγάλη τύχη και την τιμή να ντεμπουτάρω στην επιθεώρηση σαν νέος ηθοποιός μετά την 5ετη θητεία μου στο θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου, όπου με ξεχώρισε ο μεγάλος Μίμης Τραϊφόρος και μου ανέθεσε ένα σόλο και ένα ντουέτο με την αξεπέραστη αρτίστα της επιθεώρησης, την Άννα Καλουτά.

Ήταν το 1969, στην επιθεώρηση του θεάτρου Βέμπο «Η ΑΘΗΝΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ… Η ΑΘΗΝΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ». Στο ντουέτο υποδυόμουν τον Τζον Λένον και η Καλουτά τη Γιόκο Όνο. Από το 69 λοιπόν ως σήμερα, εξακολουθώ να υπηρετώ την επιθεώρηση σαν σολίστας και πρωταγωνιστής στην Αθήνα και σε περιοδείες σε Ελλάδα και εξωτερικό, σε περισσότερες από 50 επιθεωρήσεις.

Συνεργάστηκα με όλα τα ιερά ονόματα του δυσκολότατου αυτού είδους, όπως: Μίμη Φωτόπουλο, Νίκο Σταυρίδη, Άννα Καλουτά, Σοφία Βέμπο, Διον. Παπαγιαννόπουλου, Ρένα Ντορ, Αλέκο Λειβαδίτη, Τάκη Μηλιάδη, Γιάννη Φέρμη, Ρένα Βλαχοπούλου, Κούλη Στολίγκα, Κώστα Χατζηχρήστο, Νίκο Ρίζο, Γιάννη Γκιωνάκη, Ραφαήλ Ντενόγια, Περικλή Χριστοφορίδη, Μαρίκα Νέζερ, Ντίνο Ηλιόπουλο και πολλούς άλλους που δεν φτάνει ο χώρος να τους καταγράψω.

Επίσης, με σπουδαίους συγγραφείς: Αλέκο Σακελάριο, Ναπ. Ελευθερίου, Ηλία Λυμπερόπουλο, Κώστα Πρετεντέρη, Μίμη Τραϊφόρο, Νίκο Αθερινό, Κώστα Νικολαΐδη, Γιώργο Λαζαρίδη, Ασημακόπουλο, Σπυρόπουλο, Παπαδούκα, Γιάννη Καλαμίτση, Λάκη Μιχαηλίδη, Στέφανο Σακελλάρη, Βασίλη Χριστοδούλου και άλλους.

Καθώς και με τεράστιους μαέστρους και συνθέτες: Μενέλαο Θεοφανίδη, Γ. Μουζάκη, Ζακ Ιακωβίδη, Γ. Θεοδοσιάδη, Σπ. Παπαβασιλείου, Βαγγ. Λυκιαρδόπουλο, Αλέκο Λασκαρίδη, Γιώργο Κατσαρό, Μάνο Λοΐζο, Σταύρο Ρουχωτά, Νικηφόρο Ρώτα και άλλους.

Σέβομαι τον τίτλο σας σαν επίκουρης καθηγήτριας Πανεπιστημίου αλλά απορώ με την άγνοιά σας σαν θεατρολόγου, σε ένα τόσο σημαντικό κεφάλαιο του ελληνικού θεάτρου. Που παρότι τώρα νοσεί, υπάρχουν ακόμα κάποιοι ηρωικοί θεατρίνοι, σαν τον γράφοντα, που αντιστέκονται και το στηρίζουν.

Πάντοτε ήμουν χαμηλών τόνων και δεν με ενδιέφεραν οι «παράτες» αλλά απορώ με την απαξίωση προς το πρόσωπό μου και τη θητεία μου ειδικά στο είδος που λατρεύω και υπηρετώ πλέον από 40 χρόνια. Αυτό θεωρείται ασέβεια προς έναν καλλιτέχνη που ακόμα πατάει γερά το σανίδι. Έτσι συμβάλλετε στην αναξιοκρατία και θυμίζετε το γνωστό: «Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της».

Παράλληλα, αναφέρω και κάποια από τα έργα που έχω παίξει όλα αυτά τα χρόνια, όπως:

Το «Ημερολόγιο ενός τρελού», το 1997, στο θέατρο Αναλυτή

Τον «Δον Κιχώτη», το 2000 και το 2008, στο θέατρο Αλίκη

Τον «Σωφέρ της κας Ντέιζι», το 2009, στο θέατρο Ελπίδας.

Τον μονόλογο της Τούλας Μπούτου «Τα ρολόγια της ζωής μου», το 2009, στο θέατρο Αργώ.

Τη ζωή του Γεωργίου Δροσίνη, της Τούλας Μπούτου στο έργο «Μια αμυγδαλιά ανθίζει στη νεκρή γη», στο θέατρο Τριανόν.

Και πολλά άλλα έργα πρόζας και επιθεώρησης.

Τίποτα απ’όλα αυτά δεν έπεσε στην αντίληψή σας ώστε να κεντρίσει το ενδιαφέρον για να θυμηθείτε την ύπαρξή μου ως ηθοποιού;

Θέλω επίσης να σας επισημάνω και κάποια σοβαρά λάθη. Όπως στη σελίδα 343 που αναφέρεστε στον Λάκη Μιχαηλίδη ενώ η φωτογραφία ανήκει στον Ηλία Λυμπερόπουλο με τον οποίο είχα συνεργαστεί στο Ακροπόλ (1970) και στο Rex (1971) και είχα παίξει σόλο νούμερά του με επιτυχία.

Σε σας τους ειδικούς καθηγητές θεατρολόγους που τους δίδεται η τιμητική ευκαιρία να γράφουν την ιστορία του θεάτρου, εναπόκειται και η υποχρέωση να φροντίζετε να μην μας απογοητεύετε!

Μανώλης Δεστούνης